Mijn eerste hernia

Mijn eerste hernia

Toen ik in het eerste jaar van mijn vervolg opleiding zat, kreeg ik richting de zomer steeds meer last van mijn onderrug. Mijn moeder dacht aan een beginnende hernia, volgens de dokter was dit niet het geval. Die donderdag hadden wij een festival gehad, en de vrijdag erna ging ik richting mijn piano les, er was nog niks aan de hand totdat mijn broertje aan mijn arm ging hangen. Ik voelde het praktisch verkeerd schieten, maar de pijn was nog niet heel sterk. Die zaterdag stond ik op, en had ik een pijn zoals nog nooit te voren, mijn hele rechtervoet voelde ik niet meer en mijn been tintelde. Ik schrok me dood natuurlijk en ging gelijk naar mijn moeder toe, die er ook niks van begreep. Mijn vader zei meteen dat ik de spoedeisende hulp moest bellen, nadat we dat gedaan hadden, kregen we te horen dat mijn been omhoog moest en ik moest blijven bewegen met mijn voet. Die maandag zijn we meteen naar de vervangende dokter gegaan en kregen te horen dat het niks was. Mijn moeder vertrouwde het niet, en belde meteen onze fysio waar we gelijk langs mochten komen. Die vertelde ons na een beetje onderzoek dat het wel degelijk een hernia was, en als ik hiermee door had gelopen het nog ernstiger was geworden, en er misschien een operatie in had gezeten. Na veel intensieve therapie, medicijnen tegen de pijn en lopen ging het gelukkig weg, mijn opleiding heb ik dan ook dat jaar niet afgemaakt en heb gekozen voor een andere opleiding, wat ik sowieso al wou doen, alleen kwam die hernia er tussen. Nu twee jaar later merk ik nog wel dat ik er af en toe last van heb als ik niet blijf lopen, of raar sta, aangezien ik een hele holle rug heb, merk ik het meteen als ik raar sta.