Zo jong en dan al last van slaapapneu.
De angst die ik altijd al heb gehad is nu toch echt werkelijkheid geworden, ik heb slaapapneu. Heb me op dat moment nog nooit zo lastig en vermoeid gevoeld als afgelopen tijd waardoor ik op onderzoek ben gegaan waar het dan vandaan kon komen. Gelukkig kan ik nu achteraf wel zeggen dat ik het veel eerder had moeten doen, zo kan ik de puzzelstukken vrij goed op de plek leggen na de diagnose. Het behandelcentrum zelf heb ik diezelfde dag al een gesprek kunnen krijgen om te zien of dat het raadzaam is om gelijk een behandeling te mogen krijgen zodat ik van het probleem af kan komen. De twijfel die ik bezit blijft hoog bij mij omdat ik zelf nog steeds weinig slaap en de angst die ik bezit meer controle gaat krijgen, natuurlijk is dat niet de bedoeling!
Het doorzettingsvermogen heeft goed geholpen.
Nu dat ik het gesprek heb gehad zie ik het vrij somber in. Totaal geen puf om ermee door te gaan omdat het een aandoening is en ik niet goed weet hoe dat je er op een snel tempo vanaf kan komen. Slaapapneu is uiteraard niet iets wat ik graag horen wil, nu moet ik ermee zien te leven. De nachtrust die ik bezit blijft maar even op een laag pitje staan in de hoop dat er snel een oplossing te vinden is.